VEDA

Şamil YAZAN

Bu şehirde ne düzenim var ne de huzurum. Kalmadı artık bu şehirde emelim arzum. Anladım artık! Yokmuş bu şehirde yerim yurdum… Anladın sevdiceğim ben bu şehre ait değilmişim. Anladım sevdiceğim ben bu şehre çok fazlaymışım. Anladım artık gitme vakti gelmiş de geçiyor… Başka bir şehir ve başka bir ülke beni çağırmaktadır yeni kavgalar için… Gidiyorum. Yüreğime çöreklenmiş kırgınlıklar ve yüreğimde biriktirdiğim sancılarla gidiyorum. Yeniden yeşersin diye hayata dair tüm umutlarımı yanıma aldım gidiyorum. Sana kitaplarımı, yazılarımı ve şiirlerimi bırakıyorum. Belki beni anlarsın diye! Belki beni…

Bu gidiş ne bir tükenişin nede yenilginin ifadesidir. Bu gidiş yeni başlangıçların, yeni kavgaların ifadesidir. Bu gidiş ırmakların yatağını bulması, suskunluk edebiyatının dillenmesidir. Bu yüzden öfkemi, kinimi ve içindeki tüm olumsuzlukları yakarak gidiyorum.

 Oldum olası sevemedim ayrılıkları. Oldum olası sevemedim ardımdan ağlayanları seyretmeyi. Bu yüzden olsa gerek vedalarım hep sessiz sedasız oldu. Bu yüzden olsa gerek yine bu şehirden gidişim sessiz sedasız olacak… Bu yüzden olsa gerek bu şehir gidişimden bile habersiz olacak Bu yüzden beni anlamanı beklemiyorum. Sadece kitaplarımla hatırlamanı ve onurlu bir davanın savaşçısı olarak hatırla sevdiğim.